Vanmorgen gebeld naar de kliniek. Zijn vaste dierenarts, waar hij het meest op z'n gemak bij is, bleek vanmiddag vrij. De assistente ging met hem overleggen en al met een paar minuten werd ik teruggebeld dat hij alsnog, uiteraard, op z'n vrije middag zou langskomen.
In de loop van de ochtend besloot de eigenwijze rotzak die hij is, toch weer wat te willen drinken en snoepen. En ook een blokje om deed hem goed.
De twijfel sloeg toe natuurlijk maar tegelijkertijd was het ook fijn dat hij fijne laatste uren had. We zijn samen een kaasplankje en pot slagroom gaan halen. Hij kreeg het nog bijna voor elkaar om de statafel met kaasje om te proeven om te gooien.
Nog even overlegd met de dierenarts toen hij kwam en het voelde toch echt voor allemaal het beste hem vandaag in te slapen. Het was nu al een maand dat hij telkens stopt met eten en blijvend ongemak aangeeft. Ondanks dat zijn darmen nu al een paar weken goed zijn en de prednison is afgebouwd. Het was goed zo, geen verdere onderzoeken, aftakeling en dagen met heel veel pijn meer voor hem.
Hij heeft met veel smaak het kaasplankje leeggegeten voordat hij de eerste injectie kreeg. Toen mocht hij de pot slagroom. Bijna 2/3 heeft hij nog weggewerkt voordat hij in slaap viel, met de slagroom nog op z'n lippen en neus.
En nu doet het zo verdomde zeer dat hij er niet meer is. Ik had ergens het idee dat een goed einde rust zou brengen. Wellicht is dat zo op den duur. Maar ik wil hem nu alleen maar terug. Ik wil mijn nek breken omdat hij weer eens in de doorgang ligt en weigert aan de kant te gaan. Ik wil mopperen dat hij de boel weer loopt op te fokken. Ik wil weer lachen om zijn streken en oneindige nieuwsgierigheid en levensvreugde. Tot rust komen van zijn diepe kalme ademhaling en tevreden gezucht naast de bank of mijn bed. Ik wil mijn tranen kunnen drogen in zijn vacht.
Ik begrijp zo goed wat je voelt, helaas. Wat zou je graag nog eens op ze schelden omdat ze in de weg staan. En nu, nooit meer. Dikke knuffel 
!
