Sandra&co schreef: ↑11 okt 2022, 11:31
Misschien ook maar weer eens een forumwandeling organiseren. Vond hij in het begin ook doodeng en gaandeweg ging dat beter. Leren dat de ene grote groep, de andere niet is. Is misschien te simpel gedacht. Waarschijnlijk zelfs. Ik zoek gewoon een excuus voor een nieuwe forumwandeling.
Ik heb met Amy wel de ervaring dat dat hielp - in haar geval geen grote groepen, maar gewoon lekker wandelen met een of een paar honden die leuk en sociaal waren, haar niet ongewenst lastig vielen en correct reageerden op haar lichaamstaal. Maar voordat ze dat vervolgens ook gaan generaliseren, ben je wel even bezig.
Voor Amy werkte het lang zo dat honden waarmee ze kennis had gemaakt en die inmiddels oké bevonden waren, ook gewoon voortaan voor altijd oké waren en duidelijk in een andere categorie vielen dan onbekende honden waarvan ze nog niet wist of die oké waren. Na een periode met veel minder vervelende ervaringen met honden die op haar af kwamen stuiven, werd die spanning bij het ontmoeten van nieuwe honden wel steeds minder. Nu is dat voor 99% verleden tijd, simpelweg doordat ze al heel lang niet meer zulke ervaringen heeft gehad met nieuwe honden en er dus veel meer op durft te vertrouwen dat ook onbekende honden oké zijn, of haar in ieder geval niet gaan lastigvallen als ze aangeeft dat ze dat niet wil.
Ik denk dat elke positieve ervaring sowieso mooi meegenomen is, maar dat er veel positieve ervaringen met grotere groepen onbekende honden tegenover moeten staan om dat tij bij hem helemaal te keren. Ik zou dan sowieso beginnen met een kleiner groepje en geleidelijk naar een grotere groep toe werken.
Alles waar hij plezier in heeft en succes mee heeft kan daaraan wel bijdragen, denk ik. Mijn honden zijn allemaal wel gegroeid door simpelweg veel succeservaringen.
Arlo is bijvoorbeeld enorm vooruitgegaan van stomme trucjes leren en 'iets kunnen' en daar uiteraard uitgebreid voor beloond worden. Zelfs nagels knippen vindt hij het einde omdat dat voor hem ook een trucje is waar hij zelf een aandeel in heeft (ik ga op de bank zitten met het schaartje, hij komt dan uit zichzelf naast mij op de bank zitten, geeft een poot en we kijken samen naar het nageltje) en dan is hij zo trots als een pauw, echt heel grappig en aandoenlijk. Alles wat hem een gelegenheid geeft om te laten zien 'wat hij kan', vindt hij leuk en daar zie je hem van groeien.
Maar dan heb je het dus over een hond die in het algemeen behoorlijk onzeker was, ik weet niet of dat ook geldt voor Duke? Of is dat alleen in relatie tot groepen honden?
Amy was bijvoorbeeld ook onzeker naar vreemde honden en hoewel zij op den duur echt genoeg zelfvertrouwen had en in veel andere situaties geen onzekere hond meer was, is die onzekerheid t.o.v. andere honden eigenlijk pas echt verdwenen toen zij vaker de ervaring kreeg dat honden luisterden naar haar signalen. Bij honden die dat meteen al deden, was ze ook niet onzeker en meteen op haar gemak.
Mijn honden hebben er allemaal veel aan gehad om heel gedoseerd wel samen dingen te doen die ietwat spannend voor ze waren, en te merken dat ik ze er heus wel veilig doorheen sluisde en dat ik ze nooit aan hun lot overliet of in het diepe gooide. Dus ik laat mijn honden niet veel zelf uitzoeken als ze iets écht spannend vinden, dat soort dingen doen we samen, en ik zorg ervoor dat het goed gaat en dus weer een succeservaring wordt op het lijstje.
Diana schreef: ↑09 okt 2022, 14:47
Ik heb natuurlijk nooit IPO-speuren gedaan, maar bij praktijkspeuren werd het niet aangeleerd met voertjes op voetstappen. Ik weet niet hoe het werkt bij honden die weinig geneigd zijn om hun neus te gebruiken, maar zowel Mila als Amy gingen uit zichzelf hun neus gebruiken om 'het slachtoffer' te vinden. De beloning werd gegeven door het slachtoffer (voer bij Amy, speeltje bij Mila). Dat begon met een eenvoudig en kort spoortje, waarbij de speurjuf wegrende om de hond alert te maken en te willen laten volgen en zoeken, maar binnen één les ook al spoortjes met meerdere kruisingen. Zelfs een hond als Mila, die van nature helemaal niet zo veel haar neus gebruikt, deed dat gewoon automatisch omdat ze het slachtoffer niet meer kon zien. En als ze eenmaal weten dat de beloning bij het slachtoffer te halen is, is die motivatie om die persoon te gaan zoeken natuurlijk meteen heel groot.
Maar hoe de hond dat spoor daadwerkelijk uitwerkt, kan wel flink verschillen. Mila was langzaam en nauwkeurig, Amy had altijd haast, was slordiger, speurde veel met haar neus vrij hoog in de lucht, maar was ook meteen veel zelfstandiger door bijvoorbeeld bij kruisingen direct zelf terug te lopen als ze het spoor kwijt was en door al ruim van tevoren te anticiperen als ze rook dat het spoor verderop een bocht maakte bijvoorbeeld.
Dat was exact hoe die meneer van de politie (zie mijn hogere post ivm. studenten) tewerk ging, en bij alle honden lukte dat meteen (vond ik ook de beste methode, om een aantal redenen). Groot was dan ook mijn verbazing toen de paar jaren erna de mevrouw van het leger het hélemaal anders aanleerde : spoorlegger legde (eerst in het zicht van de hond) het spoor, deed (bij de eerste spoortjes) hier en daar alsof ze een snoepje op het spoor legde om de hond te motiveren om te speuren en aan het eind lag het snoepje. Ik vond dat een veel minder logische methode maar ze werkte ook super, vooral 'Lax had er haar zieltje aan verloren <3 .
(aan het einde Mafje, beter kon ze echt niet laten zien dat het haar echt om het spoor te doen was )
Ja, en er zijn natuurlijk meerdere wegen die naar Rome leiden. Ik heb alleen bij één docent lessen gevolgd, dit was dus haar aanpak en die werkte goed bij mijn honden. Maar voor honden die niet meteen zelf initiatief nemen of niet direct hun neus gebruiken, is de manier van jouw filmpje misschien veel duidelijker.
Wel leuk om te zien dat Mafje heel duidelijk is: ik ben er hoor, ik heb het einde gevonden, wat wil je nu eigenlijk nog meer van mij?
Diana schreef: ↑09 okt 2022, 14:47
k heb natuurlijk nooit IPO-speuren gedaan, maar bij praktijkspeuren werd het niet aangeleerd met voertjes op voetstappen.
Bij IPO gaat het om 'supernetjes speuren', met de nadruk op 'supernetjes'. Elke voetstap moet genomen worden, het hoofd van de hond wordt met de riem tussen de poten naar beneden gehouden, ook het tempo wordt door de geleider bepaald : het moet allemaal traag en volgens de wetten van de meetkunde - echt niet mijn ding.
Voor Amy zou dat ook niets zijn, dat staat haaks op haar manier van speuren (snel, ietwat slordig en scannend, zelden met de neus aan de grond) en haar zelfstandigheid. Ik denk dat ze het dan zelfs helemaal niet echt leuk zou vinden en er gedemotiveerd van zou raken.
Maart schreef: ↑09 okt 2022, 13:56
Ik vind igp speuren echt totaal niets met speuren te maken eigenlijk. Het is ontzettend knap hoor en fantástisch om een hond die het echt goed kan en graag doet zoals mijn Runar geweest, bezig te zien. Maar hun keuze is het helemaal niet.
Om zelfvertrouwen te kweken zou ik dus zeker geen igp speuren aanraden. Dat is immers volledig naar de hand van de mens gezet en is dus net niet wat je zoekt als je ze wil leren vertrouwen in hun eigen kunnen.
Zelf iets uitzoeken op hún manier en daar succes mee boeken dus.
Maar de basis van het leren van volgen van een voetspoor is toch hetzelfde of dat ook niet?
Nee, want bij mantrailen moeten ze geen voetspoor volgen, ze mogen er rustig meters naast lopen.
Ik heb natuurlijk nooit IPO-speuren gedaan, maar bij praktijkspeuren werd het niet aangeleerd met voertjes op voetstappen. Ik weet niet hoe het werkt bij honden die weinig geneigd zijn om hun neus te gebruiken, maar zowel Mila als Amy gingen uit zichzelf hun neus gebruiken om 'het slachtoffer' te vinden. De beloning werd gegeven door het slachtoffer (voer bij Amy, speeltje bij Mila). Dat begon met een eenvoudig en kort spoortje, waarbij de speurjuf wegrende om de hond alert te maken en te willen laten volgen en zoeken, maar binnen één les ook al spoortjes met meerdere kruisingen. Zelfs een hond als Mila, die van nature helemaal niet zo veel haar neus gebruikt, deed dat gewoon automatisch omdat ze het slachtoffer niet meer kon zien. En als ze eenmaal weten dat de beloning bij het slachtoffer te halen is, is die motivatie om die persoon te gaan zoeken natuurlijk meteen heel groot.
Maar hoe de hond dat spoor daadwerkelijk uitwerkt, kan wel flink verschillen. Mila was langzaam en nauwkeurig, Amy had altijd haast, was slordiger, speurde veel met haar neus vrij hoog in de lucht, maar was ook meteen veel zelfstandiger door bijvoorbeeld bij kruisingen direct zelf terug te lopen als ze het spoor kwijt was en door al ruim van tevoren te anticiperen als ze rook dat het spoor verderop een bocht maakte bijvoorbeeld.
Sandra&co schreef: ↑08 okt 2022, 16:35
Bedankt voor de tips. Beetje late reactie want was een paar dagen weg en toen het topic vergeten.
Mantrailen, kun je dat ook (enigszins) in je eentje doen? Ik werk te onregelmatig om bij een cluppie te gaan en ik had al eens gekeken maar op m'n enige vaste vrije dag in de week zijn er geen cursussen in de buurt. Of gewoon speuren door een spoortje uit te leggen? Is er ergens een goede tutorial met de basiskennis hierover?
Het boek De neus van de hond van Ruud Haak is een fijn en interessant boek.
Daarin wordt volgens mij ook het aanleren van het leren volgen van een spoor uitgelegd. Bij IPO/IGP leer je ook een spoor volgen, juist bij het aanleren gebruiken ze eerst de voetsporen van de baas (al weet ik niet of dat inmiddels is veranderd..)
Wij leerden aan om bij een beginpunt wat dieper aan te zetten, en dan bij de volgende stappen voertje in je voetstap te leggen om de zoveel stappen.
Beginnen met een rechte lijn.
Bij aanleren vrij snel je hond erbij halen en kort erbij lopen als de hond de voetstappen en dus ook beloning vindt in de voetstap zie je dat zijn neus feitelijk al per stap het spoor gaat volgen. Braven met je stem naast dat hij zijn voertje vindt. Op het eind leg je een grote beloning neer of beloon je met een speeltje wat hij leuk vindt om even te ontladen.
Als dat goed gaat, ga je de voerbeloning verminderen op de voetstappen en wat later kun je een L vorm lopen zodat hij ook een hoek leert kennen.
Op een bepaald moment maak je de sporen langer en met wat meer vormen, maar laat je ook het spoor even langer liggen.
Zorg wel voor een plekje waar niet de halve wereld heeft gelopen als je gaat beginnen met aanleren, dat is te moeilijk nog voor een hond die moet gaan snappen wat de bedoeling is.
Zo is het mij althans aangeleerd ooit. En nog wat dingen om op te letten zoals windstand en zo, maar als het goed is staat dat in boek van Ruud Haak ook beschreven.
Dit is natuurlijk wel echt een andere manier van speuren dan zoals dat met mantrailen en praktijkspeuren gebeurt, waarbij een hond het veel meer op zijn eigen voorkeursmanier mag oplossen (werken met verwaaiing, etc.) en niet strak op het spoor hoeft te blijven. Ik denk dat neuswerk en daarin succeservaringen behalen, en samen leuk en ontspannen bezig zijn, voor een onzekere hond sowieso een prima bezigheid is, maar dat júist de hond het op z'n eigen manier laten doen, zelf naar oplossingen laten zoeken (uiteraard soms met wat hulp als het nodig is) voor onzekere honden nog een behoorlijke meerwaarde heeft.
)
