Een Hondenleven

Van de week vroeg de dochter van de oude eigenaars of ik nog eens een recente foto van Jinte kon leveren. Daar wilde ze haar ouders een plezier mee doen.
Nu zouden we die middag toch al naar Houdringe (landgoed bij De Bilt, op een deel ervan mogen honden los) dus meteen maar het digitaaltje meegenomen en al lopend wat gekiekt. Geen hogeschoolfoto's maar wel een aardige indruk van de wandeling.

Vanaf de bushalte eerst een stukje langs de weg en dan kun je het losloopgebied in. Aan het begin is bos.

De paden op, de lanen in.....





(uitsnede)


Ze zit rijk in de vacht nu. Normaal gesproken wordt dit type vacht geplukt in voor- en najaar, dat was ik met mijn bouvier en de andere ruwhaar hollander ook zo gewend. Maar Jinte was in de herfst niet te plukken, als ik aan wat uitstekend haar trok zat het vast en ze keek van 'wat doe je nou'. Dus ik heb het maar zo gelaten en houd het bij wat borstelen en kammen. Daarmee komt er wel wat los haar vanaf. In april/mei nog maar eens zien of ze dan wel aan een echte trimbeurt toe is.


Bruggetje over en dan kom je in open terrein. Aan het begin is water en daar moet ze, net als haar voorganger, altijd even in.



(uitsnede)
-Hoi. Wat doe jij?
-Ik breng een stok. Dat is mijn Taak.




weer uit het water




en dan in het gras rollen. Ik dacht dat ik haar rollend op de foto had, maar daar dacht de camera anders over.



Ik hoor nog steeds over haar "net een wolf" of "is dat een wolfshond", maar Dolfje Weerwolfje heb ik al een poos niet meer gehoord. Misschien omdat haar kop ook wat smaller is nu ze wat is afgevallen, en de gelijkenis met Dolfje dan wat minder is.
Ik vind sowieso het "net een wolf" wel apart eigenlijk. Een wolf met een baard en een permanentje....?



Een eindje verderop. De andere hond was een mooi dier, helaas geen duidelijker foto van. Ik vroeg me af wat het kon zijn: IJslandse hond? nee, toch niet. Iets Scandinavisch of daar uit de buurt.... een lapinporokoira misschien? Het bleek een kruising te zijn van husky x australian shepherd. Geslaagde mix wat mij betreft.








Op het grote grasveld. De witte herder hadden we even daarvoor al ontmoet; de kennismaking was hem blijkbaar wel bevallen, want hij kwam Jinte nu nog eens opzoeken. De bazin liep vanaf het pad maar te roepen dat hij moest komen. Als die honden nou zo'n schik met elkaar hebben, gun ze even een minuutje, denk ik dan. Uiteindelijk is hij wel met haar meegegaan, maar eerst moest er worden gerend...




... en wat rondgehuppeld. Ik zie op dit plaatje trouwens wel een hond die ik op een wolf vind lijken, maar dat is toch niet die boender links.




Nog een renmaatje, maar dit duurde maar even. Ook deze hond kon ik van een afstand niet meteen determineren: Duitse staande? nee.... Dobermann? Pas van dichtbij werd het duidelijk: een kortgeschoren poedel!






zo, even pauze






erbij gaan liggen




wel alert blijven





als rechtgeaarde hollander vind je altijd wel iets om je neus in te steken.





Aan het eind van de route is ook een bushalte, waar we dan de bus terug naar Utrecht nemen. Daar vlakbij is een restaurant, waar ik de vorige keer nog naar het toilet geweest was. Jinte wist dat nog: "Moeten we nu eerst weer daarheen?" Nee, we gaan nu meteen naar de halte. Vond het wel slim van haar om dat te onthouden.




Op het stationsplein heeft ze een ritueeltje ontwikkeld bij de ommuurde vijver.
Eerst lekker schurken langs het muurtje




en dan op de plaats waar het muurtje de juiste hoogte heeft, een slokje drinken. Hoeft ze daarmee niet te wachten tot ze weer thuis is.

Het is een van de vele momenten waarop ze zo staat (ik maak haar de hele dag mee). Als ze zich nog wat meer ontspant staat ze erbij als een overwerkt karrepaard.
Rugdip is ook goed te voelen bij aaien of afdrogen. Bouw is een aandachtspunt bij ruwharen - er zijn honden die slechter in elkaar zitten dan zij, ook onder haar voorouders. Van de honden die ik tot nu toe heb gehad, is dit net de minst goed gebouwde.
Voor haar gaat op wat je ook in keurverslagen van haar nestgenoten terugvindt: kon wat beter gehoekt zijn en rug wat strakker, loopt wel behoorlijk vlot.

Het overige beeldmateriaal van zondag. Eerst de andere standfoto. Hier is goed te zien dat haar bouw niet optimaal is; wat weinig hoeking achter en de ruglijn niet strak, waardoor ze wat zwaar op de voorpoten leunt. Reden te meer om rustig aan te doen met conditie opbouwen.
Ze kan ondertussen in wandeltempo heel wat aan en loslopend komen er geleidelijk aan meer galopjes en sprintjes. Dat is natuurlijk weer heel ander spiergebruik dan wandelen.

Tegen de mevrouw van de Raad had ik gezegd, dat ik later misschien eens met haar aan een clubmatch mee wilde doen. "Ja, dan moet ze wel in het NHSB ingeschreven staan. Anders krijgt ze het kampioenspunt niet als ze kampioen mocht worden."
Nou, kampioen wordt ze niet hoor, dat zie ik er niet zo in.
"Later in de veteranenklas dan? Kan ze veteranenkampioen worden."
Ik zei dat ze van mij een ZG zou krijgen en dat ik dat mooi zat vond. Werd ik een beetje vreemd aangekeken. Maar serieus, waarom zou iedere hond per se een U moeten krijgen op een show. Je betaalt voor een bij de hond passende beoordeling. Anders kunnen ze de bekers ook zonder keuring wel uit gaan delen.

Voorlopig wordt er sowieso niet geshowd, aangezien het bekijken van naderende of dichtbij passerende honden alleen liggend schijnt te kunnen. En dat is geen gedrag waarmee je in een showring terecht kunt. Niet dat ik daar nu haast mee heb en ze doet er verder ook geen kwaad mee.

Dan nog een kleine minuut aan video, het zijn twee stukjes film aan elkaar geplakt. Eerst een stukje waar ze rondloopt; ik dacht dat ze in de blaadjes zou gaan rollen en wilde dat filmen, maar toen ze na 20 seconden nog liep te scharrelen heb ik het toestel maar uitgezet. Wel te zien is dat ze nu wat meer gebruik maakt van de ruimte als ze los is en niet meer de hele tijd strak achter me hobbelt.
Daarna een ontmoeting met een andere hond, van de meneer op de bank. Dit is zo ongeveer het vaste stramien. Op een druk belopen pad met tegenliggers gaat ze voor iedere nieuwe hond weer liggen, waar ze dan, eenmaal op een rustiger stuk beland, weer even van bij moet komen.
Ondertussen vindt ze de meeste honden wel degelijk leuk en wil ook wel spelen. Volgend jaar wellicht eens mee met een groepswandeling, eens kijken wat ze daarvan vindt.






Na een ommetje weer terug bij de bank, waar de meneer met hondje inmiddels weg was. We hadden daar al eens eerder gezeten en ze ging er liggen van "daar zijn we weer".
Het is een sfeervolle plek om te zitten, je kijkt uit op een open plek met heide waar een paar dode bomen wat gekortwiekt zijn. De afgezaagde stukken zijn blijven liggen en het lijkt net of er een roedel gigaherten daar hun geweien heeft afgeworpen.
(wat er nou met de rugleuning uitgespookt is? Ergerlijk vandalisme.)

Aloha Dogs schreef: ↑01 nov 2022, 22:52 She looks great <3 Thank you Pauline, well done. No more stops on the bank? Sorry for you :-)

danke! Es kommt noch etwas mehr.

(could you write a little introduction about yourself on the forum, so people know who you are? Click in the main page on the "Welkom" section, then the button "Nieuw onderwerp". You can add pictures to your message by clicking on "Afbeelding aan bericht toevoegen", choose the size "for message boards" for resizing.)

voor de overige forummers: dit is Iris, de fokster van Jinte.

Gisteren had ze niet zo'n behoefte om er ver op uit te gaan, ze wilde graag de route lopen door een langgerekt plantsoen in de buurt. Vandaag vond ze een boswandeling wel een goed idee. Dit is hoe ze er nu uitziet:



(en wederom mensen die er Dolfje Weerwolfje in zagen, deze keer volwassenen. Ik heb eens gegoogeld en kan me er wat bij voorstellen. Ze heeft alleen geen brilletje.)

Vorige maand in Frankrijk waren er nog twee ruwharen aanwezig, die niet aan de keuring meededen. Tante en broer van Jinte, dus ik heb ze deze keer nog met wat meer aandacht bekeken.
Ze lieten zich allebei vriendelijk bekloppen, waarbij ik ze allebei wat schraal vond aanvoelen, en mezelf moest voorhouden dat dit normale conditie was en het blijkbaar makkelijk gaat om aan een wat gevuldere hond te wennen.
Het viel me nu voor het eerst op hoe gróót Ace Cool eigenlijk is. Jinte past daar in verhouding goed bij, ik moet haar nog steeds eens meten hoe hoog ze nu precies is.

Ace Cool heeft, evenals vader Email, een Ring 1-diploma. Hij loopt schapenhoedwedstrijden in de hoogste klasse en is onlangs bij een wedstrijd op de 2e plaats geëindigd.
Tante Eaudevie heeft het minder ver geschopt. "Speuren deed ze heel goed, maar toen moest ze ook dingen apporteren en dàt doet ze niet, ze pakt niks in haar bek. Bij de schapen heeft ze heel mooi werk laten zien, maar als een schaap echt vastberaden op haar af komt gestapt doet ze een stapje terug."
(van beide honden zal ik later een foto plaatsen, dan moet ik eerst verder zijn met afdrukken.)

Niets willen oppakken valt bij Jinte wel mee. Ze heeft op straat al een paar keer iets gevonden waar ze dan in haar nopjes mee loopt, het gaat helemaal schuil in haar bek en pas als ze het weer laat gaan zie ik wat het is. Een koffiemelkcupje. Een wieltje van een of ander speelgoed. Een fietslichtje. Knipper, knipper, knipper. "Nou heb je het nog aangezet ook. Het zal wel van een van deze fietsen afgevallen zijn. Eens kijken of ik het weer uitkrijg." Sta ik op dat kletsbekwijlde glibberding te drukken, maar meer dan van de ene knipperstand naar de andere overzetten lukte niet. Dan maar knipperend en al weer bij de fietsen gelegd.
In een portiek hier vlakbij lag op een nacht ineens een balletje op de mat. Dat was leuk! Meenemen mocht niet, eventjes mee spelen wel. De volgende ochtend wierpen we natuurlijk allebei een blik in dat portiek, waar de bal inmiddels binnengehaald was maar nog wel iets anders lag: een stokje dat de hond niet mee naar binnen had mogen nemen. "Goh, wat hier toch allemaal te vinden is." Dat mocht ze dan wel van mij meenemen en heeft het de straat uitgedragen, om de hoek geloofde ze het wel weer.
Een flosspeeltje meenemen op de wandeling en haar dat een keertje laten zoeken en wat aan sjorren vindt ze wel even aardig, misschien is dat nog wat uit te bouwen.

Schapen zijn we een paar keer gepasseerd op de wandeling. Ze heeft er geen bijzondere interesse voor laten zien; nu deden de schapen zelf ook niets bijzonders maar stonden stil in het weiland. Ze raakte in elk geval niet alert van de geur.
Bij het passeren van een wel heel grote koe, die aan de rand van het weiland naar ons stond te kijken, heeft ze beleefd weggekeken en is er stilletjes langsgelopen. Ik kan me voorstellen dat een hond met een wat gedrevener herderinstinct die koeieblik juist als uitdaging had opgevat en er klaar voor had gestaan. Maar wat ik al zei, het dier was ook wel erg groot.

Waar ze wel alert van wordt, is als er wild te bespeuren is. Wie heeft er nog een pointer nodig als je al een Jinte bij je hebt. We lopen (aangelijnd) door de laatste ruige stukken in Leidsche Rijn, ze blijft naast me staan, en ik hoef haar blikrichting maar te volgen om het konijn of de fazant te zien. Helaas voor haar doen we daar verder niets mee behalve kijken.
Het is wel sneu voor de fazanten, hazen en konijnen daar. Er blijft van de ruige terreinen steeds minder over. Zelfs een open strook tussen bankjes en kanaal wordt nu volgebouwd; het uitzicht vanaf die bankjes op de overkant is volgend jaar ook weg, dan zit je daar pal tegen de nieuw neergezette huizenblokken aan te kijken.


In de eerste week van oktober is ze nog een keer gewogen. De laatste keer daarvoor was eind augustus, toen ze op 33,8 was blijven steken. Daarna is ze blijkbaar weer vrolijk doorgegaan met bijna een ons per dag kwijt te raken, want in oktober was het 30,4. Ze krijgt nu ietsje meer eten, want ze hoeft niet in dit tempo te blíjven afvallen.

Wandelen doen we drie keer per dag. 's Ochtends en 's avonds een kleine ronde, en 's middags de grote wandeling. Soms gaan we met trein of bus naar losloopgebied, maar ik krijg de indruk dat ze net zo lief of misschien nog liever gewoon lopend van huis gaat, misschien omdat ze dan beter zicht heeft op waar we zijn. Er is nog steeds nieuw gebied te ontdekken, ook binnen de stadsgrenzen. Zo waren we laatst aan de oostkant van de stad een landelijke weg ingeslagen, die doodliep maar er was wel een paadje dat verder ging. Wij het paadje in, dat bleek te leiden naar de achteringang van een kerkhof, waar geen honden in mochten. Maar daarvoor ging ik niet meer dan een km weer teruglopen, dan maar even in overtreding. Langs rijen familiegraven, betreurde echtgenoten, veldjes voor te vroeg geboren kinderen... er was verder niemand en we zijn er aan de voorzijde weer uitgegaan. Eenmaal thuis schoot me te binnen dat het de sterfdag van Jinte's voorganger Zorro was. Misschien wel geen toeval.

Gedroomd dat ze in een beer veranderd was. Geen onttrekken aan, want met haar grote platvoeten liep ze met gemak de trap op naar de bovenverdieping. Nu heb ik altijd geleerd dat beren link zijn om als 'tam' dier te houden, omdat je door hun beperkte mimiek agressie niet altijd aan ziet komen. Maar deze beer was Jinte geweest dus die zou wel te vertrouwen zijn.

En ze is nu officieel Nederlands staatsburger. Ik heb een UBN-nummer gekregen als importeur van welgeteld 1 hond. In het land van herkomst is haar stamboom op mijn naam gezet en een export pedigree afgegeven. Dit heb ik gemeld bij de Raad van Beheer en die stuurden een opgewekte mevrouw om haar chip af te lezen. Ik had eigenlijk verwacht een Nederlands document te krijgen als bewijs van inschrijving in het NHSB, maar er werd alleen een "Import" stempel op haar stamboom gezet met de datum en haar Nederlandse stamboeknummer. Dat nummer hebben ze mooi uitgezocht bij de Raad. Het bestaat uit achtereenvolgens
geboortedag en -jaar van mijn vader
geboortejaar van mijn moeder
geboortejaar van iemand die ik ken; Jinte is op zijn verjaardag bij mij gekomen.
Ze stond dezelfde avond al in het online stamboek op internet, dat gaat snel tegenwoordig.

Tegenwoordig wordt de korthaar als de meest voor de hand liggende keuze gezien als je er (pakwerk) africhting mee wilt doen. Dat is niet altijd zo geweest; in de jaren '50 en '60 werd gediscussieerd over de vraag of de karakters van de stamboom-kortharen niet te slap werden, en ondertussen haalde de ene na de andere ruwhaar een politiehondcertificaat. Toen een bekende van mij in 1967 contact opnam met de rasvereniging, zei de pupinfomevrouw dat zij als beginner maar beter een korthaar kon nemen, want ruwharen waren doorgaans wat pittiger.
Daarna is dat wat verschoven, het is ook maar net met welke honden binnen een ras/variëteit wel of niet gefokt wordt. Er zijn nog wel ruwharen waar je africhting mee kunt doen, maar dat is minder vanzelfsprekend dan 60 jaar geleden. Voor Jinte zou het alvast niks zijn, schat ik zo in.

Het was dus een wedstrijd in Frankrijk, volgens het Ring-africhtingsprogramma. Buiten Frankrijk heet dat Franse Ring, ter onderscheid van Mondioring dat in andere landen wordt beoefend.
Net als IGP (voorheen IPO) komt er gehoorzaamheid en pakwerk aan bod. Alle programma's kennen een verdeling in niveau 1, 2 en 3 met opklimmende moeilijkheidsgraad. We zien hier niveau 1.

De foto's zijn niet van de mooiste kwaliteit, het was een regenachtige dag en ik had de camera op een vrij laag pixelniveau staan. Achteraf had ik ze graag wat meer pixels gegund, vooral de laatste. Maar goed, dat is wat het is. En nu: Email in actie.

Eerst het appèl.

Blijf


Hop!


Hoiii daar ben ik weer




even later: had net iets op afstand gedaan en nu weer bij de baas



En dan het manwerk. Evenals in de andere africhtingsprogramma's zijn er twee pakwerkers, een voor de korte en een voor de lange afstand. Voor één persoon zou dat te veel worden.
We zien hier eerst de korte afstand. Hij had net al gebeten, is weer teruggeroepen en moet nu volgen en daarbij de pakwerker in het oog houden. In andere programma's loopt de 'boef' dan naast je of iets voor je uit; in de Franse Ring loopt de hond achterwaarts naast je mee, zodat hij die gluiperd die daar achterblijft in de gaten kan houden.

Daarnet mocht ik hem bijten.... maar hij komt nu alleen de baas een handje geven, dat moet kunnen


blijft hij nu daar, of....?


zie je, hij komt toch weer lastig doen


even wat aan doen


zo kan het wel weer



Van lange afstand gestuurd naar de andere pakwerker. Die heeft ook weinig in te brengen met z'n stokje





Wou je er nou weer vandoor gaan joh? Dat heeft toch geen zin.....

nu we toch met familiefoto's bezig zijn, op mijn oude laptop stond ook nog wat.
Dit is van 10 jaar geleden, beide honden leven inmiddels niet meer.
De achterste hond is Email, de vader van Jinte. De voorste is Email's moeder Amarulla.
In datzelfde weekend (clubweekend Frankrijk) heb ik ook nog een serie gemaakt van Email tijdens een africhtingswedstrijd, daar zal ik een paar van uitzoeken om hier te plaatsen.

Oh, en vanmiddag anderhalf uur gewandeld. We zijn thuis, ik neem even pauze, en wie staat er voor me 'gaan we nou wat doehoen?' Toen ze hier net was leek ze wel twaalf, 't wordt al meer en meer een normale zesjarige.

@Inge O die hebben inderdaad veel gemeen.

EchoMira schreef: ↑29 sep 2022, 20:15 Die kop van pieter!! Hahahaha!

Hij vond dat rare ding aan z'n halsband maar niks. Aangezien de keurmeester hem als beste volwassen ruwhaar had aangewezen, wilde z'n eigenares wel graag een foto met aangehechte rozet.

Inge O schreef: ↑29 sep 2022, 15:29 Nou, ik had er één met dezelfde kleur en heb er foto's van waarop je (op deze leeftijd) het verschil amper zou zien.

laat 's zien hier?

mm neuh, dit is toch echt wel een hollandersmoeltje. Een picard is net weer wat anders. Een verwant type hond is het wel.

**
Voor degenen die nog meer van het ABNF-weekend willen zien: kijk dan op facebook op de pagina van Aloyse Cesbron. Zij heeft heel veel digitale foto's gemaakt.

Mijn reisje naar Frankrijk had als bestemming het clubweekend van de ABNF. Dat is de Association des Bergers Neerlandais de France, oftewel de vereniging voor de drie Nederlandse rassen uit FCI-groep 1. De schapendoes, de Saarloos wolfhond en de Hollandse herder.
Op zo'n weekend (zaterdag gedragstesten, zondag clubmatch) loop ik de hele dag rond met analoog fototoestel en deelnemerslijst, om zoveel mogelijk Hollandse herders vast te leggen voor het Nederlandse rasarchief. Mijn eigen hond heeft dan niet zoveel aan me, vandaar dat die in pension gaat.
De vier deelnemende ruwharen waren allemaal naaste familie van Jinte. Van de foto's die naderhand op facebook verschenen, vind ik deze twee dan ook leuk om hier te laten zien.

Dit zijn de vier deelnemende honden bij elkaar (foto: Wyss). De grijze rechtsachter is moeder Kiki. Jinte is afkomstig uit haar eerste nest.
Links met de rozet is reu Pieter, uit Kiki's tweede nest.
In het midden zit Yulivee, zij is uit het derde nest van Kiki.
De pup vooraan heet Holly en is een dochter van Pieter.





Kiki in de tentoonstellingshal (foto: Gaillot). De jongen waar ze bij staat was geen bekende voor haar, hij kwam eens kennismaken met de honden en werd toen meteen gecharterd als oppashulp terwijl de exposanten in de ring waren.

Ja, op zich had ik ook geen probleem met in pension doen, vroeg me alleen af of het niet te veel verhuizingen achter elkaar zouden worden. Maar ze vond het dus prima.

Goed, afgelopen week dus. Zoals ik al eerder had verteld, zou ik een paar dagen naar Frankrijk gaan en waren we al op kennismakingsbezoek geweest bij een hondenpension.
Eerst lijkt het altijd nog ver weg als je besluit om op reis te gaan, en dan ineens is het al heel dichtbij. Ik had er wel wat twijfels over omdat het me voor Jinte wat veel leek binnen het jaar: eerst met de oude bazen verhuisd naar het bejaardenhuis, toen het daar niet meer ging naar de fokster waar ze pardoes in een groep honden belandde, na drie weken aan mij overgedragen, en dan nu twee maanden later alweer in een kennel gedropt.
Om de reis af te zeggen leek me ook weer wat drastisch. Het zou wel gaan. Als extraatje heb ik kort tevoren nog een flesje rescue remedy druppels gekocht en haar daar wat van gegeven, dat zou kalmerend moeten zijn in stressvolle situaties. En zelf ook maar een paar druppeltjes genomen omdat ik tegelijk ook wel vond dat ik liep te mutsen.
De dag van brengen was daar, donderdagochtend, we gingen er met de tram naartoe en eenmaal daar aangekomen herkende ze de plek van een maand geleden. "O, hier zijn we al eerder geweest!" Met de staart omhoog voor me uit het erf op, en in het kantoortje wist ze ook nog goed dat er koekjes op de balie stonden.
Een medewerkster nam haar over en verdween om de hoek. Ze liep mee zonder om te kijken.
Ik had gevraagd of er eventueel een foto van haar in het pension gemaakt kon worden, en vrijdagmiddag werd er gemaild:
"Het gaat goed met Jinte. Ze zit met een andere hond samen. Hier zijn twee foto's."








Dat zag ik pas maandagavond toen ik weer terug was, op reis had ik geen internet. Ze kijkt in elk geval redelijk opgewekt, dacht ik.
De volgende ochtend ophalen. "Komt u maar mee." Ze zat in de voorste binnenkennel, nog steeds met die labrador samen, werd eruit gelaten en liep straal langs me heen naar buiten.
Ze had natuurlijk geen idee dat ik haar weer op zou komen halen, dus ze had helemaal niet op me gerekend. Haar gepakt en aangelijnd en toen was er weer enige herkenning.
"Het is een lieve, makkelijke hond. Ze gaat ook goed met de andere honden."
"Mooi, dan heb ik nu een vaste plek waar ik haar kan brengen. Over een half jaar komt ze weer."
Eenmaal op straat kwam er alsnog iets van een begroeting, ze heeft aandachtig geconstateerd dat we weer naar huis toe gingen, en het gewone leven heeft zijn loop hernomen.

Weer een paar weken verder. Haar conditie is nu zo goed dat we gewoon een uitstapje met de trein naar een losloopgebied kunnen doen zonder dat er per se tussendoor gerust moet worden. Wanneer ze een hond ontmoet waar ze mee wil spelen, merk je nog wel dat ze wat te dik is want het rennen gaat niet zo soepel. Kleinere honden werpen meestal een zorgelijke blik op haar postuur en houden speelcontact dan maar wat af. Niet dat ze beukt of platwalst hoor; tijdens haar verblijf bij de fokster, voordat ze bij mij kwam, was de jonge dwergpinscher haar speelkameraadje en die twee stoeiden heel wat af in de tuin.

Zo gauw het mijn vorige honden duidelijk was dat de voordeur uit en rechtsaf betekende dat we naar het station gingen, wilden ze dus bij de middagwandeling alleen nog maar rechtsaf en keken wat teleurgesteld als het een keer links werd, want dat betekende aangelijnde wandeling in plaats van rennen in het bos. Jinte weet nu wel de weg naar het station maar hoeft niet per se elke dag daarheen, linksaf is ook genoeg keus in routes om het afwisselend te houden. Dat zijn niet altijd kleine stukjes, we kunnen o.a. een stuk Leidsche Rijn ingaan (het nieuwe stadsdeel aan de andere kant van het kanaal) of naar De Meern lopen en dan met de bus weer terug.
Naar station Lunetten hebben we ook al eens gewandeld, dan ben je dus echt wel de halve stad door. Vandaar met de bus weer naar het centraal station en dan nog ruim 1 km naar huis.

Ook zonder dat ze moe is, vindt ze in het gras liggen en alles dat voorbij komt in de gaten houden gewoon leuk. Bij een ochtendronde door het grote park kan ze soms heel vastberaden het gazon op stappen, na enig snuffelen kiest ze een plek en hare majesteit houdt ligging. Daar wil ik dan best eventjes bij blijven staan, en zelf ook wat om me heen kijken. Onlangs kwam er een spraakzame man voorbij die o.a. zei dat mensen tegenwoordig alleen nog maar op beeldschermen kijken en niet meer de tijd nemen voor hun omgeving. Sta ik daar dus midden tussen mens en hond met dezelfde boodschap voor me.

Aan sommige dingen merk je dat er wel opvoeding in haar is gestoken. Wanneer ze iets eetbaars, of althans naar eten ruikend, oppakt van straat en ik zeg 'geef dat maar hier', trekt ze een strakke kop van 'kun je net denken'. Haal ik echter het zakje hondesnoepjes tevoorschijn, dan is ze meteen welwillend, laat het gevondene vallen en komt een snoepje aannemen. Er zal dus wel geoefend zijn met ruilen.

Een andere 'ruil' die ze blijkbaar heeft geleerd, is dat er niet in gezichten gelikt wordt maar dat ze zich wel op ellebogen en voeten mag uitleven. Wanneer ze 's morgens komt kijken of ik al wakker ben, leidt dat soms tot een kiekeboespelletje waarbij ze met gespitste oren staat te kijken of daar een teen van onder het dekbed verschijnt. Laat ik haar haar gang gaan, dan kan het een complete voetmassage worden. Daarna verwacht ze ook wel dat ik wakker ben en opsta.

Dit was wat achterstallig schrijven dat ik vorige week al had willen doen. In een volgende post nog iets over de afgelopen week.

Twee filmpjes, ieder ca. een minuut. Gisteren gemaakt.


Op de eerste doet ze weinig bijzonders, beetje lopen en snuffelen. Is gewoon om te laten zien hoe ze er nu uitziet. Het is 6 weken na de foto's in dit topic.





Bij water wil ze altijd even bij de oever kijken. Of het nou een sloot, een meertje of een kanaal is.
Ze schat in of de oever laag genoeg is zodat ze ook weer zelf uit het water kan komen. Twijfelt ze daarover, dan gaat ze er niet in. Verstandig dus.
Op deze plek was ze er al eerder in geweest. Met de snuit in het water, een slokje drinken, en dan door de voorpoten gaan zodat haar borstkas nat wordt is haar systeem, dat doet ze altijd zo.

Waar waren we gebleven. Bij het naderende weegmoment, inmiddels anderhalve week geleden.
Tot mijn verrassing bleek ze precies evenveel te wegen als twee weken daarvoor: 33,8 kilo. Op het oog had ik echt ingeschat dat er weer iets af was.
"Ik vind haar niet eens zo héél dik", zei de dierenarts, al voelend. "Er zit ook nog een laag vacht op hè.... Als ze nog 2 kilo afvalt kan het er denk ik wel mee door."
Voor mij een cultuuromslagje, ik heb nog niet eerder een hond gehad van deze grootte die meer dan 30 kilo woog in normale doen. Maar goed, ik was toch al van plan het precieze gewicht maar een beetje los te laten; ze is al in snel tempo een paar kilo's kwijtgeraakt en is duidelijk in betere conditie dan toen ze hier kwam.

Bij de neusenting tegen kennelhoest was ik gewend een wriemelende hond stil te moeten houden, waarbij de dierenarts met een soort dartswerptechniek de entstof erin mikte. Jinte staat gewoon stil en laat in haar neus druppelen. Eenmaal van de tafel af ging ze erbij liggen "ik hoor het wel als jullie klaar zijn". Makkelijke patiënt dus.


Wandelingen worden gaandeweg groter. We komen op steeds meer plekken waar ik al heel wat voetstappen heb liggen met de vorige honden samen, maar die voor haar nieuw zijn. De eerste twee boswandelingen zijn ook al geweest. Met de vorige honden hoefde ik daar nooit zo over na te denken, maar van huis naar station en terug + in andere plaats van station naar bos en terug is bij elkaar opgeteld al zo'n 4 kilometer. Met de puddingconditie die ze in het begin had was dat al heel wat.
Maar goed, nu kan ze dat prima en ook nog een rondje bos erbij. Geen groot bos, als je doorstapt ben je het in amper 20 minuten rond, wel een fijne plek.

Qua activiteit in het bos is het wel een verschil met Zorro. Die zocht een grote tak of houtblok en dan had hij een Draagtaak. Trok sprintjes zodat hij een heel stuk vooruit was, of bleef een eind achter om te snuffelen en kwam dan in racetempo weer bij.
Jinte hobbelt bij je in de buurt, snuffelt hier en daar wat, maar raakt zelden op flinke afstand. Ze heeft één keer een grote tak beetgepakt en wat aan een eind gekauwd, maar het ding voor haar gooien was duidelijk weer niet de bedoeling. Toen er een diertje in een boom verdween (kan een vogel geweest zijn of een eekhoorn, niet gezien wat het was) was ze wel heel alert.

Ontmoetingen met honden blijken loslopend niet zo'n punt te zijn. Ze gaat er dan ook eerst bij liggen, maar als ze de ruimte hebben om het zelf te regelen gaat het verder prima. Aan de lijn wil ze alleen kennismaken met honden die ze eerst een poosje op afstand heeft kunnen observeren; een te snelle benadering zorgt voor uitvallen dus gewoonlijk passeren we andere honden op straat op afstand.
Van de week was het wel dikke mik in het park met een hond waarvan ik vroeg of dat nu zo'n silken windhond was (ik had er alleen op dit forum van gehoord, dacht eigenlijk dat ze kleiner waren). Ja, was het antwoord, en is dit dan zo'n... Hollandse herder? Jawel, ook in één keer goed, en de eerste keer dat iemand het ras kent. De ex-fokkers van ruwharen hier in de buurt tel ik dan even niet mee. Hun Pyreneese herdershondje viel trouwens ook wel in de smaak bij Jinte; toen hij niet snel genoeg animo tot spel toonde, pakte ze maar haar riem in de bek en ging daarmee de hoelahoepdans doen. Furby stond erbij en keek ernaar.

Een opvallende verschijning op straat is ze zeker. Tot en met mensen die op fiets of scooter er even voor omrijden om te vragen wat voor ras het is of te melden dat ze het zo'n mooie hond vinden.
"Wolf" hoor ik vaker, niet alleen van kinderen. En uit een groep jongens: "Mevrouw, is dat een schaap?"

Er is ook wat nieuw beeldmateriaal, dat komt zo.

Zinodo schreef: ↑30 aug 2022, 16:45 Ik snap helemaal wat je bedoelt met andere type foto's. Toch kunnen simpele telefoonkiekjes ook heel waardevol zijn hoor.

ik wil er gewoon niet teveel, zodat het wat overzichtelijk blijft. Er komt heus nog wel een fotomoment maar ik ben niet zo iemand die elke week de hond loopt te kieken. Van de vorige honden heb ik bij elkaar wel een albumpje vol, per hond dus, en daar kom je met 'af en toe' al aan.

uit de serie van een paar weken geleden. Geen Dolfje Weerwolfje maar Eefje Wentelteefje:
(zo gevuld is ze dus echt niet meer)




en hier zag ze een andere hond voorbij komen

Foto's maken doe ik maar af en toe. Ik heb dit allemaal al om bij te houden











en zo 1 a 2 x per jaar komt mijn eigen hond er ook eens op. Ik lees soms van andere mensen 'ik heb 2000 digitale foto's op mijn telefoon en ik weet zelf niet eens meer wat het allemaal is en ik kan ze ook wel weggooien eigenlijk' maar dat is niet de manier waarop ik met foto's omga.
Ze komt nog wel eens op de foto maar dat doe ik dus maar af en toe.

haha, wie weet wat voor gedaante ze 's nachts aanneemt als ik slaap

Inge O schreef: ↑30 aug 2022, 15:24

Pauline schreef: ↑30 aug 2022, 15:10 En dan te bedenken dat ze tot nu toe alleen maar aan de lijn loopt

Is daar een reden voor?

Ik ben haar conditie rustig aan het opbouwen, en losloopwandeling is weer een stap meer omdat dat betekent: naar station lopen, met trein de stad uit, daar weer stukje lopen naar bos en dan een rondje bos. Terug lopen naar station, trein naar Utrecht, lopen naar huis. Op loopafstand van huis is niet echt plek waar ze los kan. We lopen hier nu wel in dit stadsdeel routes die ik met de vorige honden deed op dagen dat we niet naar het bos gingen.

En misschien ben ik wat nodeloos voorzichtig en valt het mee als ze losloopt, maar ik zie haar graag eerst iets meer ontspannen bij het ontmoeten van andere honden. Zo'n losloopbos heb je niet voor je alleen tenslotte.

@Tara 'weerwolf' heb ik over mijn vorige ruwhaar eens gehoord. Op een hondententoonstelling in Duitsland, die mensen vonden hem heel bijzonder.

We zijn weer een paar weken verder.
Een week of twee geleden was er een omslag te bemerken; ze stond zelf klaar voor de middagwandeling (dat komt natuurlijk ook omdat ze het dagritme hier leert kennen), haar lopen kreeg iets lichtvoetigs en ze ging af en toe eens zitten, wat eerst amper ging met die dikke buik. Ze bleek bij het weegmoment maar liefst 1,8 kilo te zijn afgevallen in twee weken: van 35,6 naar 33,8.
Van dik naar mollig en nu, weer bijna twee weken later, denk ik: ze begint een taille te krijgen.
Morgen weer op de weegschaal en daarna geloof ik het wel even met het wegen.
En dan te bedenken dat ze tot nu toe alleen maar aan de lijn loopt en nog niet eens wild grote afstanden. Haar wandelconditie is ook duidelijk beter geworden, we komen al verder dan in het begin.

Vorige week op kennismakingsbezoek geweest bij een dierenasiel/pension. (Het pension waar Zorro altijd heen ging bleek tot mijn verrassing niet meer te bestaan.)
Ze viel in de smaak bij het personeel "oo, kijk eens wat een knapperd!", kreeg aaien en koekjes, en tot ieders verbazing was het géén Laekense herder.
Ze heeft uitgebreid in het kantoortje rondgesnuffeld, en heeft braaf in een kennel gewacht terwijl ik de pensionkennels te zien kreeg. De ene helft van de honden was achter op de buitenveldjes; de andere groep kwam daar blijkbaar net vandaan en lag uitgeteld te dutten in de binnenhokken.
Morgen kennelhoestenting laten geven en dan kan ze daar over een paar weken terecht tijdens mijn weekend Frankrijk.

Mijn grote vakantie is inmiddels al een tijdje voorbij dus ik ben 's avonds naar mijn werk toe. Dat neemt ze ook goed op; vaak gaat ze dan in de gang op de deurmat liggen tot ik weer thuiskom. De gang ademt dan bij binnenkomst de atmosfeer van slaaphol.
Een deurmat is wel niet de schoonste plek in huis om op te liggen... maar 't is natuurlijk heilig vergeleken bij een stel voorouders van haar, die op een boerderij woonden en daar graag op de mesthoop lagen. Die twee kwamen dan ook niet in huis.

Katten op straat is nog een aandachtspunt. Ik vermoed dat "hup doorlopen" voor de bejaarde vorige eigenaar wat moeilijk was, en dat die haar 'blijven' heeft geleerd als er een kat in zicht was. Zolang je zelf geen stap verzet blijft zij ook staan, maar ze fokt zich natuurlijk wel op naar de kat op die manier. En het schiet niet zo op.
Na een paar schuivers omdat er weer ergens een kat onder een geparkeerde auto zat, letterlijk en figuurlijk haar wat korter genomen en dat scheelt wel. Er zit wel een hónd onder die zachte krulletjes, hoe lief en makkelijk ze verder ook is. Mijn aanvankelijke verwachting dat ze lichter hanteerbaar aan de lijn zou zijn als ze wat slanker zou worden, komt niet uit want wat er aan spek afgaat komt er aan spier en energie weer bij.

Tot zover even een update.

Gisteren weer met de tram er op uit. Het instappen gaat al een stuk vlotter. Deze keer 1 halte eerder uitgestapt, vlakbij het stadion. Vandaar kun je meteen een leuk wandelpad op, en er was ook een laag plekje aan de oever zodat ze nu wel even in de Kromme Rijn heeft kunnen pootjebaden. Opgefrist weer verder, wat heeft ze een spitse kop ineens als haar baard zo nat is.
Op dezelfde plek als de vorige keer (blijde herkenning van haar kant) wat zitten lezen, en toen niet meteen naar de tram terug, maar nog een flink stuk gelopen. Ook los, langs een weiland waar niets in stond en op een paar bospaden. Voor het tempo maakte het weinig uit want ze was al een beetje moe, maar het is het idee. Ze doet het trouwens ook als ze los is: gericht naar bankjes toe en dan omkijken "deze?". (Achteraf bleek dat ze op dat bospad toch niet los had gemogen, maar ik zag echt pas bij het verlaten van het bos een bordje....)
Eenmaal weer thuis vroeg ik me af waar nu het verschil in zat. Ze lag er nu, op haar gewone plekje voor de deur, niet bij als een hond die rustig is in huis maar als een hond die lekker gewandeld heeft. Zonder dat ik iets concreets zou kunnen aanwijzen. Maar het was wel te zien.

Vanochtend, achter me: "Mevrouw!"
Ik draai me om, er staat een jongetje.
"Ik vind die hond schattig. Hij lijkt op Dolfje."
Dolfje Weerwolfje, dus. Later op de dag nog twee volwassenen die er resp. wolfshond en wolf in zagen.
Nog geen enkele vraag naar 'aaien' gehad van een kind. Blijkbaar komt ze daarvoor toch te vervaarlijk over.

Relaties met andere honden, ik zei het al eerder, zijn nog wat wisselvallig.
Met de vier reuen die ik hiervoor had, was het tamelijk simpel. Je keek bij de andere hond wat er onder de buik hing, en als daar geen piemel was dan ging het wel goed. Ze hadden allemaal een kring vriendinnen in de wijk; vooral de laatste, langhaar Zorro, was erg populair bij de dames. (Tot gillen aan toe als ze hem zagen.)
Bij Jinte gaat dat niet altijd zo simpel, dus dan houden we maar wat afstand van de andere honden in de wijk. Vanmiddag een goed verlopen contact; aan de overkant van de weg komt een man aan met een hondje aan de riem en een teckelreu los. Teckel steekt over, ging gelukkig goed met het verkeer. Ik zeg haar dat ze nu wel potv... gewoon moet doen, en of het nu daaraan lag of aan teckelmans, ze liet zich zoet besnuffelen en maakte een paar huppelpasjes. Goed zo.