Een Hondenleven

Nou, dit is rot..ik wordt net gebeld door het crematorium. Of, als het voor mij ook goed is, dat Gijs zodalijk gecremeerd kan worden. Ik was wat perplex. Ik zei; sorry..dit is mij afgelopen vrijdag gevraagd en ik heb aangegeven dit telfoontje juist echt niet te willen. Het enige telefoontje vanuit hun is alleen nog maar goed nieuws dat ie naar huis kan. Ik ben nogal visueel ingesteld dus het bericht dat ie zo de oven in gaat vind ik niet fijn nee.
Oh sorry, dat had dr collega echt zo genoteerd. Nou dan heeft de collega dat niet goed gedaan of niet goed geluisterd.
Gossamme
Nou daar ga je dan Gijs
Wat een naar beeld nu steeds
dat het maar snel vrijdag is dan.

Dank allemaal, hartverwarmend al die berichtjes.
Het is nu inmiddels wat gezakt. Vrijdag was een ontzettend rare dag en een flinke schok en kon eigenlijk vooral alleen maar huilen. Dat ik hem mee naar huis had genomen erna was wel fijn eigenlijk, raar maar ook goed ergens.
Hij heeft hier thuis nog een tijd gelegen en elke keer liep ik even naar hem toe om hem een aai te geven, een knuffel. Mo-yi ook, die is er uiteraard nuchterder onder maar ze checkte even, hij doet niks meer..en vervolgens zat ze vooral mij wat aan te kijken, meer omdat ik zo over de emmer was denk ik.
Soms denk ik nog dat ik hem hoor drinken en kijk ik op, of lijkt het alsof hij van de tafel zo overstapt en zich nestelt op mn schoot om op mn arm te hangen en te spinnen. Dat zal wel even zo blijven misschien, maar de heftige emoties zijn wel gezakt.
Het is naar dat de jongste van hier er nu als eerste tussenuit is gepiept.
Gelukkig is Mo er nog, zij krijgt nu de extra knuffels en af en toe een extra ronde lopen buiten.
Mo-yi hefet trouwens haar wortle(s) niet meer aangeraakt bedenk ik me nu. Ze is er altijd zo van overtuigd dat Gijs er ooit eens met dr wortel vandoor gaat dus ze gooit dan haar poot op dr wortel en roept "van mij!" en soms ging Gijs dan express ( volgens mij ) recht voor dr neus zitten.

Josefien schreef: ↑21 apr 2023, 22:47 Heel veel sterkte met het verlies van Gijs

Zo verraderlijk kanker bij katten. Net terwijl je denkt dat het wat beter gaat....is het gewoon foute boel.
Een DA vertelde me eens dat het zijn ervaring was dat die kloteziekte 1 op de 6 katten treft en meestal op een leeftijd tussen 8 en 12 jaar, en dan ook met een behoorlijk agressief verloop. Is een kat ouder dan een jaar of 12, ontspringen ze vaak de dans, of het proces verloopt dermate traag dat andere kwalen ze uiteindelijk fataal worden.

Mijn d.a vond m te jong, zou het meestal bij vanaf 11 om en nabij voorkomen.
Het is gewoon enorm rap gegaan

annnie schreef: ↑21 apr 2023, 22:01

Mo-yi schreef: ↑21 apr 2023, 21:03

annnie schreef: ↑21 apr 2023, 21:00 Wat blijft het toch enorm kut om die beslissing voor een dier te moeten maken, maar ook enorm waardevol dat je hem pijn en lijden kunt besparen. Heel veel sterkte

Ik barstte in tranen uit..ik kwam zo vrolijk binnen..maar eenmaal het besef kon ik alleen maar zeggen dat het enige nuttige wat ik nog voor hem kan doen is hem te laten gaan, dan stopt het nu.
Heel zuur vind ik het.

Ik ken helaas dat gevoel. Zo heb ik vorig jaar ook met een kat bij de dierenarts gestaan. Ik dacht dat hij zoals wel vaker van zn maag last had, maar de misselijkheid bleek door nierfalen te komen. Dat was zo'n donderslag bij heldere hemel dat ik hem nog naar huis heb meegenomen. Maar daar besefte ik me hoe ziek hij eigenlijk was en dat wilde ik niet voor hem. Maar enorm zuur is het inderdaad. Zn broer volgt hem binnenkort en moet er niet aan denken. Ik zit dus gezellig vanaf mijn bank met je mee te huilen

( ik ben nog steeds de knuffel-emoticon kwijt..dan maar even deze )
Ik weet dat de beslissing voor dit moment goed was, of goed..geen andere optie eigenlijk.
Zelf kan ik moeilijk schakelen. Eerst leek het om een abces te gaan, toen toch een tumor. De volgnde dag, na de operatie, op controle zei de d.a die hem geopereerd had, dat hij nu erg hoopte dat hij alles had weggehaald want als het terugkomt is het zijn laatste hoofdstuk. En ik zat nog in de modus dat het wellicht een abces was, en dat omschakelen duurt echt even hier.
Ik had wat opgezocht over tumoren in de bek, de meest voorkomende heeft een slecht scenario.
Ik appte de d.a met de vraag of ik hier rekening mee moest houden. Hij dacht ook een tweede optie, en die zou met prednison nog best een kans hebben.
Zijn tongetje was het weekend dik en gezwollen en stak uit. Maandag zat zn tong weer goed in zn bek dus dat was een mooie stap. Z'n tong werd wat wittig en een paarsige punt. Even afzien nog, en ja het paarse puntje trok weg. Woensdag weer naar de d.a want waar hij eerst zelf goed dronk wilde hij niet meer. D.a gaf hem nu toch antibiotica, pijnstiller en vochtinfuus, en foto gemaakt van zn tong want het zag er te pussig uit en dan konden we dat vrijdag vergelijken als ik weer terug kwam.
Hij begon weer rond te wandelen, op mn schoot te kruipen en mn arm te hangen..en te spinnen, en vooral; drinken. Water en kattenmelk ging er vlot in.
Gelijk kattenmelk ingeslagen en wat smeerworst. Toen hij die al rook wilde hij er een hap van nemen. Dus ja, de stijgende lijn zag ik.
Vandaag zouden we weer de antibiotica zetten en pijnstiller en dan kon hij weer lekker thuis in het zonnetje gaan zitten.
Maar eenmaal goed in zn bekkie gekeken en de vergelijking met de foto van woensdag was de toon anders..zn tong sterft af...
En zo gingen we niet samen terug in het zonnetje zitten, maar lag hij dood naast me op de grond..en ik vatte niet helemaal wat er nu allemaal gebeurd was.
Mo-yi was wel wat onder de indruk, ze snuffelde aan hem, ging er even bij liggen, maar vooral mn huilbuien vond ze wat zielig.
Ik heb net zn bakjes en bordjes maar afgewassen en opgeruimd. Overal had ik die staan met vlees, met yoghurt, met kattenmelk, met water.
Ik ben kapot moe, van alle indrukken en al het janken.
Vroeg naar bed, vroeg eruit en weer een flinke wandeling gaan maken.

*Esther schreef: ↑21 apr 2023, 21:05 Ahhhh nee toch. Je lieve Gijs. Wat zielig. Ik wens je heel veel sterkte toe met afscheid nemen! Ga je hem thuis begraven?

Hij wordt gecremeerd en dan komt hij weer naar huis.
Ik heb dat met Wolf ( vorige hond ) zo gedaan en hoewel hij ergens onder in een kast staat vind ik het een fijn idee om ze zo in mn buurt te hebben.

annnie schreef: ↑21 apr 2023, 21:00 Wat blijft het toch enorm kut om die beslissing voor een dier te moeten maken, maar ook enorm waardevol dat je hem pijn en lijden kunt besparen. Heel veel sterkte

Ik barstte in tranen uit..ik kwam zo vrolijk binnen..maar eenmaal het besef kon ik alleen maar zeggen dat het enige nuttige wat ik nog voor hem kan doen is hem te laten gaan, dan stopt het nu.
Heel zuur vind ik het.

Een flinke klap is het wel. Vanmorgen had ik hier ook echt niet op gerekend.
Ik heb hem mee naar huis genomen en hij heeft hier nog een tijd naast me gelegen. Ik jank me suf, knuffel hem nog wat, heb wel 1000x "sorry"gezegd. Gewoon kut is het.
En dan denk ik er vaak aan dat mn paard oud wordt, Mo-yi wordt oud..maar dan knijpt de jongste van het stel er ineens tussenuit. 8 jaar, we hadden er graag meer gewild.

Vandaag is Gijs vertrokken.
Geen hond, maar bijna zo goed als wel.
Vorige week een tumor ontdekt in zn bekje, de volgende dag lag hij al op de operatietafel.
Een rollercoaster was het, afgelopen week. Van sprankje hoop, kleine stapjes vooruit, dan toch weer veel zorgen naar dan toch weer stapjes vooruit was ik er gister bijna zeker van dat we in een stijgende lijn zaten.
Vanmorgen dan ook vrij vrolijk naar de d.a gegaan voor nog twee spuitjes te halen om daarna weer samen in het zonnetje te gaan zitten.
Toch bleek daar dat er meer tumoren zaten, ontsteking in zn bekkie en zn tong leek af te sterven.
Dat sloeg in als een bom..Hoezeer ik er zelf niet klaar voor was, gaan rekken en lijden is een no-go..dus vandaag is hij ingeslapen.

Mijn lieve, enorm dappere stoere Gijs

18-06 2014 21-04 2023