Omdat Kenzi regelmatig bloedonderzoek kreeg voor het in de gaten houden van de medicatielevels, viel ook op dat ze in hele korte tijd meer dan 10% lichaamsgewicht was verloren.
Op zich niet erg, ze was sinds ze aan de medicatie ging alleen maar dik geworden en het ging er niet af, maar in een paar weken tijd is dat natuurlijk niet goed.
Gevolg was dus uitgebreid bloedonderzoek, en als de neuroloog je dan binnen 2 minuten 3x belt (ik stond onder de douche) weet je al dat het niet goed is.
De neuroloog was geschrokken van de bloeduitslagen en ze moet per direct (zonder afbouw) van de phenoral af. Haar andere medicatie moet dit hopelijk opvangen in hogere dosering, maar dat is geen zekerheid.
Lukt dit niet krijgt ze andere medicatie die weer andere bijwerkingen hebben.
De komende dagen is de kans op een aanval dus extra aanwezig, de 2 dagen wedstrijd kunnen weer afgezegd, de komende dagen kunnen we haar niet zomaar alleen laten en volgende week mogen we weer een flink bedrag neerleggen om weer uitgebreid bloedonderzoek te doen.
Het zijn continue zorgen en het hele onverwachte en onvoorspelbare karakter maakt dat je ook niet kan zeggen "het went wel". Het went niet, het blijft kut en het feit dat je niets kan doen en angst dat er een moment komt dat ze er niet uitkomt groeit met elke aanval.
De fokker neem ik niets kwalijk, kwa gezondheid heeft ze alles gedaan wat kon vooraf, ze heeft Kenzi waar het kon aangemerkt als epilepsielijder en heeft haar lijnen ook volledig stil gelegd hierom.
Ze kon het niet weten, niet voorspellen en heeft haar verantwoordelijkheid, naar mijn idee, prima genomen nu dit naar boven is gekomen.
Normaal zeur ik niet zo en kan ik het prima wegzetten, maar vanavond, stom genoeg even niet
en zijn jullie de pineut 
Inderdaad onvoorspelbaar, de medicatie is ook zeker geen kattenpis, je leven moet je er echt op inrichten.
